اوایل بهار بود و عطش ماجرا جویی مرا به بیرون کشید, ولی نه هر بیرونی, تشنه زیبایی بودم که بهار به من هدیه کرد, آن بیرون سبز

شکوفه ها شعر زیبایی میخواندند و نوازش دستان خورشید, شعر آن ها را زیبا تر نمود. کمی قدم زدم که ناگهان سکوتی را حس کردم. یخ زمستان همچو بچه ای که به دامن مادرش چنگ می زد, گل را گرفته بود. ابر نیز مانند روسری زیبایی خورشید را پنهان کرده بود, آن گل یخ زده همراهی نداشت, ناگهان خورشید روسری خود را باز و گل را نوازش کرد. یخ ها نور خورشید را, همچو آتشفشانی که فوران کرده است, پخش کرد.

آن گل آغوش خود را باز کرد و چشمان من را نوازش کرد, نور شعر آن در تاریکی صداها غوغا بپا کرد, آن گل بی همراه, در تنهایی می درخشید و من با خود فکر کردم که چگونه چنین نمایش زیبایی تماشاگر ندارد؟
آهنگ زیبایی شعرش سکوت سرد را شکست.

سید سهیل حسینــــی بیدار | آذر 1398

به نام حق

اول خیار را لمس کردم،هیچ چیزی جز سفتی حس نکردم!بعد بوییدم،بوی نوزادی برادر کوچکم را می داد!سپس ان را چشیدم،می دانستم مزه خیار است اما برای من مزه شگفتی می داد؛کمی مکث کردم،با خودم گفتم:(شگفتی دقیقا چه مزه ای است؟ اصلا چرا کلمه شگفتی به ذهنم رسید؟).هر چه فکر کردم به جواب نمی رسیدم. با خودم گفتم(کافی است)؛بعد از چند ثانیه ای فهمیدم که نه بوییدن نه چشیدن و نه لمس کردن برای من خاطره ای به یاد نمی اورد!.همش یه مشت سوال الکی و احمقانه!،رفتم سراغ خوردن،تا ان را خوردم به یاد دایی پدرم افتادم. او یک باغچه در حیاط خانه خود داشت و به جز خیار سبز میوه ی دیگری نمی کاشت! او هم مثل من به خیار علاقه خاصی داشت. دایی پدرم به من و برادرم یک چیز گفته بود :او گفت(که اگر خیار را نگاه کنی چیزی به جز زیبایی نمی بینی،اگر ان را بو کنی بوی عطر می دهد، اگر ان را بچشی یاد غذا های مادرت می افتی و اگر ان را بخوری به یاد خاطره خوبی میفتی.

هر وقت خیاری از باغچه دایی پدرم می خورم یاد همه ی چیز هایی که گفت می افتم. پس قدر کسانی را بدانید که در افتاب گرم تابستان کار می کنند تا کشور به سطح بالایی در جهان برسد اما کسانی هستند که نه تنها خیار شیمیایی بلکه دیگر میوه های شیمیایی را به صورت قاچاق وارد کشور می کنند و به فکر حال مردم و ملت نیستند.

مهدی یار نی دانی |‌ بهمن ۹۸

کلاس دوازدهم | توحید پسران

دیوانه و مجنونم ای یار وفادار

                                                           از مستی عشقت شده ام شهره ی بازار

عمرم همه در طاعت عبود گذشت

                                                            با آمدنـــت گشــت فراموش مراکـــار

در وصف تو بیهوش چنانم که ندادنم

                                                             این باغ بهشت اسـت و یا حیله پندار

در تاب و تبم جمله رقیبان به کمینند

                                                            چون سرو خرامی به میان بر محضر اغیار

حالم همه در لیل و نهار زار و دلم خون

                                                           سهمم شده این بخت بد و محنت بسیار

جانا که دمی نیست دلم خانه ی نیازت 

                                                         در پوست نمی گنجم چون دست دهد فرصت اقرار

این فاش شنو, اکنون جز من مگزین

                                                       یار دادم به تو این محنت خوش و باش به زنهار

محمد حسین غیاثـــی | آذر 1398

کلاس نهم | مدرسه توحید پسران